Por muy bueno que sea esto, por muy bien que me encuentre aquí, por muy bien que me lo pase, por muchos sitios nuevos que conozca o gente, esto es diferente. Ni mejor ni peor, pero sí, diferente. Se está haciendo duro este último mes porque:

No hay una Uvigo

No hay una biblioteca en donde se haga de todo menos estudiar, en donde pasen cosas geniales y encuentres personas inesperadas, que te alegran el día, la vida.

No hay máquinas de café que sabe a suela de zapato.

No hay un comedor con comida de plástico en donde se come de tupper.
Tampoco hay tiendas de chuches y helados cada dos pasos. Y mucho menos hay una “Marinita” o un “Picaiños”.

No hay un “Mulligans” ni una “Menta”, ni tampoco un “Barallan” ni un “Piñeiros”, ni siquiera hay un “Glasgow” en donde ir a tomar la primera copa de la noche.

No hay “Noroeste” con las mejores patatas bravas del mundo.

No hay matarratas del Mercadona para tener las peores resacas.

No hay orquestas ni berbeneo para bailar, saltar y beber hasta que ya da igual si suenan Los Panchos o Lady Gaga.

No, no hay un Melendi que suene en la radio para que “sea un buen día”

No hay un Náutico en donde reir, saltar, correr y volver a reir para luego llorar.

No hay croquetas de marisco, ni lubina al horno, ni tarta de tres chocolates.

No hay “karkasias” que llegan tarde.

Aquí no hay un Riazor.

No hay unos blues, ni cantan, ni está mi asiento, ni mi carnet, ni mi corazón, mi garganta y mi alma que se queda ahí en cada partido.

Por haber no hay ni “Piso shore”

No hay juegos los jueves por la noche.

No hay pizzas de 3e.
No hay arepas pa mis niñas.

Y no, no, tampoco hay mimos.

No hay quien me dea mimos por muy pesada que me ponga, a quien prepararle un plato de pasta de resaca o abrirle la puerta en pijama.


Pero lo peor no es eso, lo peor es que aunque lo hubiese no tendria sentido. Porque no puede haber una Uvigo sin una Geles que ama más que nada su Son, una Antia Rubia y una Antía Morena, para que luego sean las dos morenas. No hay una María loca, ni una Inga, ni una Grease ni tampoco una Emma de Rianxo.


Daria igual que las patatas bravas de aquí sean mejores, porque Laura no está para compartirlas, ni para las fiestas, ni para las resacas, ni para ir a Marinita. Y por supuesto Riazor sin ella, no tendría absolutamente ningún sentido. Ni para comernos media tarde mientras hablamos en el coche. Me encantas.

Las fiestas sin los peinados de Carol no son igual, ni comer una fajita sin María. Sin Ana, sin paula, sin Vane, sin Peiper, sin Beny sin Lucas, sin Kaka, sin todos ellos, Rianxo se quedaría vacío, literal y figuradamente
Este no puede ser Piso Shore, porque no están ni Ana, ni Iria, ni Sara. Tampoco están mis visitas favoritas, Dalia y sus arepas y Desi con los huevos pintados.

Las pizzas, aunque solo cuesten 3e no saben igual si no se comen en buena compañía o en Piso Shore.


Y si hubiese un náutico, no puede ser sin un Paco para preparar esa lubina y hacer que todo salga siempre perfecto, ni sin un Marcos que haga los postres más ricos del mundo, y mi carbonara favorita. Sin Adri cantando Pichirilo, o cualquiera otra cosa. Sin una Carmen, una Asun, un Josep, ni siquiera Damián o Pilar pueden faltar. Sin una Tina que se pase el día gritando y protestando, da igual que sea lunes que jueves que sábado. Tampoco están Natalí ni Nilsa para ofrecerme una copa de cava después de un día largo. Ni siquiera Sandra para asustarme cuando está calladita fiera. Ni me encontraré a Lupe fumando cuando salga a tirar el cristal. Tampoco está Juan, para recodarnos que “no quiero una queja” “tiene que salir todo bien”. Sin un Pablo zombi, o sin una Gemma para darle a la lengua. Ni hay un Tino, no hay ningún otro Tino como él.
Y aunque por alguna casualidad todos los astros, estrellas, planetas, galaxias y todo lo demás se alinease y todo eso estuviese aquí. Nada, nada tendría sentido sin una Amanda, con la que rajar de los profesores, con la que saborear esos horribles cafés, con la que estar hasta las 3 de la mañana en la biblioteca, con la que comprar kilos de mandarinas antes de hacer un trabajo. A la que preguntarle todas las noches antes de salir lo que me pongo, la que me riñe por no arreglarme lo suficiente, la que me da más caña que nadie en el trabajo, la que hace que mi mundo no se derrumbe. La conexión entre todo. No podéis imaginaros lo que es tener una persona así, con la que estar todos los días. Con la que vas a clase, con la que te tomas los cafés en los descansos, con la que haces los trabajos y estudias en le biblioteca. Con la que trabajas y vas al trabajo y duermes con ella después de trabajar, y si no es dormir es salir de fiesta, pero también con ella. No imagináis lo genial que es poder tener una persona así en vuestra vida

Y los mimos, pues eso, lo dejamos para otro capítulo, pero sí también faltas tu.

 
Por moi bo que isto sexa, por moi ben que esté, por moi ben que o pase, por moitos sitios novos e novas xentes isto é diferente. Nin mellor nin peor, pero sí diferente. Estase facendo duro este último més por que:

Non hai unha Uvigo.

Non hai unha biblioteca onde se fai de todo menos estudar, onde pasan cousas xeniais e atopas a persoas inesperadas, que che alegran o día, a vida.

Non hai unha máquina de café que sabe a sola de zapato. 

Non hai un comedor con comida de plástico onde se come de tupper

Tampouco hai tendas de chuches e xeados cada dous pasos. E moito menos hai unha "Marinita" ou un "Picariños"

Non hai un Mulligans nin unha Menta, nin tampouco un Barrallán nin un Piñeiros, nin sequera hai un Glasgow onde ir tomar a primeira copa da noite.

Non hai Noroeste coas mellores patacas bravas do mundo.

Non hai matarratas do Mercadona para ter as peores resacas.

Non hai orquestas nin berbeneo para bailar, saltar e beber ata que che da igual que soe Os panchos ou Lady Gaga.

Non, non hai un Melendi que sona na radio para que "sexa un bo día".

Non hai un Nautico onde rir, saltar, correr, volver a rir para despois chorar.

Non hai croquetas de marisco, nin lubinas o forno, nin tartas de tres chocolates.

Non hai Karkasias que chegan tarde.

Aquí non hai un Riazor. 

Non hai uns blues, nin cantan, nin está o meu asento nin o meu carné, nin o meu corazón, a miña garganta e a miña alma que se queda aí en cada partido.

Por haber non hai nin "Piso shore"

Non hai xogos de xoves pola noite.

Non hai pizzas de 3e.

Non hai arepas pa mis niñas.

E non, non, tampouco hai mimos.

Non hai quen me de mimos por moi pesada que me poña, a quen prepararlle un plato de pasta de resaca ou abrirlle a porta en pixama.

Pero o peor non é iso, o peor é que se o huberá non tería sentido. Por que non pode haber unha Uvigo sen unha Geles que ama mais que nada o seu Son, unha Antia Rubia e unha Antia Morena, para que despois sexan as duas morenas, non hay unha María tola, nin unha Inga, nin unha Grease, tampouco hai unha Emma de Rianxo. 
Da igual que as patacas brabas de aquí sexan mellores, porque Laura non esta para compartilas, nin para as festas, nin para as resacas, nin para ir a de Marinita. E porsuposto Riazor sen ela, non ten absolutamente ningún sentido. Nin para comernos media tarta mentres falamos no coche. Encántasme.
As festas sen os peiteados de Carol non son igual, nin ir a comer unha fajita sen María. Sen Ana, Paula, sen Vane,sen Peiper, sen Beny, sen Lucas e sen Kaka sen todos eles,  Rianxo quedaría vacío, literal e figuradamente.
Este non pode ser un Piso shore, por que non esta nin Ana, nin Iria, nin Sara. Tampouco están as miñas visitas favoritas. Dalia coas suas arepas e Desi e os ovos pintados.
As pizzas, aínda que so custen 3e non saben igual se non se comen en boa compañía ou en Piso shore.
E se hai un náutico, non pode ser sen un Paco para preparar esa lubina e facer que todo saia sempre perfecto, nin sen un Marcos que faga os postres máis ricos do mundo, e a miña carbonara favorita Sen Adri cantando Pichirilo, ou calquera outra cousa. Sen unha carmen, unha Asun, un Josep, nin sequera Damián ou Pilar poden faltar.  Sen unha Tina que se pase o día berrando e protestando, da igual que sexa luns que xoves que sábado. Tampouco está Natali, nin Nilsa para ofrecerme unha copa de cava despois dun longo día. Nin Sandra para asustarme cando esta caladiña fora. Nin me atopo a Lupe fumando cando sáio a tirar o cristal.
Tampouco está Juan, para recordarnos que "non quero unha queixa" "ten que saír todo ben". Sen un Pablo zombi, ou sen unha Gemma para darlle o palique. Nin hai un Tino, non hai ningún outro Tino como él.

E aínda que por algún casual todos os astros, estrelas, planetas, galaxias e todo o demais se aliniasen e todo o isto o tivese aquí. Nada, nada tería sentido sen unha Amanda, coa que rajar de profesores, coa que saborear eses horrendos cafés, coa que estar ata as 3 da maña na biblioteca, coa que comprar kilos de mandarinas antes de facer un traballo. a que preguntarlle todas as noites antes de saír o que me poño, a que me berra por non arreglarme o suficiente, a que me da máis caña que ninguén no curro, coa que vivir mil é unha loucuras, a que fai que o eu mundo non se desmoroe. A conexión entre todo. Non imaxinades o que é ter unha persoa así coa que estás todos os días, coa que vas a clase, coa que te tomas os cafés no descanso, coa que fas os traballos e estudas na biblioteca. Coa que traballas e vas o traballo é dormes con ela despois de traballar, e se non é durmir é saír de festa, pero tamén con ela. Non imaxinades o xenial que é poder ter unha persoa así na túa vida.

E os mimos, pois iso, deixámolo para outro capítulo. Pero sí, ti tamén faltas.